රෝහණ මද්දුමරාලයන්ගේ ගේයපද සරණියෙන් ද ප්රියා සූරියසේනයන්ගේ හඬ සහ නද සරණියෙන් ද සමලංකෘත වූ මෙි ගීමිණ විප්රලම්භ
පෙබරවාරිය කොහොමත් උණුසුම් ය. හැන්දෑව වුවත් එහි වෙනසක් නැත. හිරු විසින් ඇති කළ අධික තාපයෙන් මුළු පරිසරය ම පීඩාවට පත
කවිය වු කලි මානව ශිෂ්ටාචාරය සතු උත්තම කලා මාධ්යයකි. එය පිළිබඳව නිර්වචන ඉදිරිපත් කිරිමට පුරාතන යුගවලදී පටන්ම පෙර
ලක්දිව නූතන පිරිවෙන් අධ්යාපනය වූකලී 19 වන සියවසේ ඇරඹුණකි. ජයවර්ධනපුර කෝට්ටේ යුගයෙන් පසු සංස්කෘත භාෂා අධ්යයනයේ
“කිසිම සමාවක් නෑ මට සිතුණා. සීමාවක් නැති යුද්ධයක්. සීිමා පවුරු නැති මග අරින්න බැරි තරමේ හොඳ යුද්ධයක්.
මනා රුවින් තෙලඹුව උඩ සිටින ලියේ සිනා බසින් දනමන තුටු කරන ලියේ දිලේ නුවන් නිල්මිණි පරදවන ලියේ ඉතා සැණින් බැස පල ස්ව
ආචාර්ය අජන්තා රණසිංහයන්ගේ ගේයපද මාලාවෙන් ද මිල්ටන් මල්ලවාරච්චින්ගේ සුගායනයෙන් ද ස්ටැන්ලි පීරිස්ගේ ස්වරාලංකාර
වනයේ ගස් සෙලවෙමින් තිබුණි. රූස්ස ගහක් සෙලවෙද්දී එහි විසල් අතු මුළු පළාතක්ම සසල කරවීය. වැනී ගිය අතු වැදුණු තවත් පහළ
ජිම් කැරී නමැති නළුවා රඟපාන චාල්ස් රසල්ගේ ද මාස්ක් චිත්රපටයේ වීරයා නොංජලයකි. හදිසියේ සොයාගන්නා වෙස් මුහුණත් පැ
කවර භාෂාවක් වුවද ප්රගුණ කිරීමේදී කුසලතා සතරක් වර්ධනය කර ගැනීම අනිවාර්ය බව භාෂාවිඥයන්ගේ මතයයි. භාෂාවේ චතුර්විධ
අසාර්ථක ගැටවර ප්රේමයක සහ මෙන් ම අසාර්ථක පොලිස් විමර්ශනයක කතාවකි මේ.
වීදි සරනා මවක දුටුවෙමි දෑස කඳුළින් තෙමි අඳවුනු ඇගේ ළමැදෙහි ගුලිව නිහඬව නොමළ බිලිඳෙකි සෙමින් මියයන
සචී සේනානායක මවක්, බිරිඳක්, ලෙස යුතුකම් ඉටුකරමින් සිටියත් කුඩා කාලයේ පටන් සිහින දුටුවේ ලේඛිකාවක් ලෙස තමාගේම කෘත
නව පරපුරේ ලේඛකයෙකු හා ගේය පද රචකයෙකු කාව්ය නිර්මාණ කරුවෙකු වෙන සුනෙත් රූපසිංහ ලියු පුදසුනක නිසල බව ගෙය කාව්ය ස
මාධ්යවේදිනි හේමමාලා රන්දුනු සංස්කරණය කළ ශ්රී දළදා පුරාණය
සුනිල් අකුරුගොඩගේ පොපි කුළුඳුල් කාව්ය සංග්රහය එළිදැක්වීම ජනවාරි 04 පෙරවරු 10 ට ජයවර්ධන කේන්ද්රයේදී
ධර්මසිරි ගමගේයන්ගේ ගේයපද මාලාවෙන් ද පණ්ඩිත් අමරදේවයන්ගේ සංගීතරචනාවෙන් හා සුගායනයෙන් ද යුතු මෙි ගීමිණ අප තුළ කර
’’Language is the the greatest achievement of Culture; Poetry is the greatest achievement of Language.’’
එක්ස් කණ්ඩායම කඩා වැටී දෙසැම්බර් 26 වැනිදාට අවුරුදු විස්සක් සපිරේ.X කණ්ඩායම වූ කලී මේ රටේ සංස්කෘතික චින්තනය උඩු ය
අග්රගණ්ය කවියකු , නවකතාකරුවකු, කලා ඉතිහාසඥයකු ,කලා විචාරකයකු ආදී නේකවිධ කලා ක්ෂේත්රවල මාහැඟි සමාර්ථතාවක් සුව
මේ පොත මට විශේෂයෙන් මතක හිටින්නේ මෙහි පර්වර්තක යොදන පැරණි ගත් වහරට හුරු බස නිසා ය.
දුම්මල ගල ඉමේ මහ මූකලානේ අඳෝනාව ඇඟ හීගඩු නඟන්නේ කන්දේ පරවේණී උලලේනියන්නේ රෑ සම
සිංහල කවියට විශාල ඉල්ලුමක් දැන් නැත. එය රටක සාහිත්යය ගැන සැලකිමේදි දැඩි අවාසනාවන්ත තත්වයකි. මන්ද කිවහොත් නිර්මා
කියැවීම ජීවිතය කරගත්තෝ පසුකාලීනව නිරායාසයෙන් ම ලිවීමට පෙලඹෙන්නෝය. දිශනී වීරරත්නද මුල් කාලයේ කියැවීමට තිබු ආසා