(උණවටුන ඩී.ජී. සුගතපාල)
ඇයගේ මව්පියෝ රජයේ සේවකයන් වුවත් වත් පොහොසත් නොවූහ. දේපළ ණයක් ලබාගෙන මහ ගෙදර ඉඩමේ කෙළවරක නව නිවසක් ඉදිකළත් තවම එහි වැඩ සම්පූර්ණයෙන්ම අවසන් කර නැත. මව්පිය දෙදෙනාගේ එකම බලාපොරොත්තුව වූයේ දුවටත් පුතාටත් උසස් අධ්‍යාපනයක් ලබාදී සමාජයේ ඉහළ තැනක සිටිනු දැකීමය.

 එහෙත් දුවට විශ්වවිද්‍යාලයට යාමට ප්‍රමාණවත් ලකුණු ගැනීමට නොහැකි විය.මේ ගැන ඇයද සිටියේ කනස්සල්ලෙනි. දුව කනසල්ලෙන් සිටිනු දුටු මව නිතරම ඇය සනසාලීමට නොයෙක් දේවල් කීවාය. තමන් ගැන මහත් බලාපොරොත්තු තබාගෙන සිටි දෙමව්පියන්ගේ අනාගතය ගැන කල්පනා කළ ඇය අවසානයේ ගමේ අනෙකුත් තරුණියන් මෙන් ඇඟලුම් කම්හලේ ජුකී මැෂිමක් ඉදිරිපිට වාඩිවූවාය.

දැන් ඇයගේ සිතට තරමක සැහැල්ලුවක් දැනේ. විවාහ වීමට කලවයසත් හරි බව අම්මාත් තාත්තාත් ඇයට නිතරම පවසති. ඇය ටිකෙන් ටික කනකර බඩුද ගෘහ භාණ්ඩද සූදානම්කර ගත් අතර කපුවෙකුද නිතර නිතර ගෙදරට එන්නට වූයේය. අවසානයේ එක් යෝජනාවකට සියලු දෙනාගේම කැමැත්ත ලැබුණි.

දෙපාර්ශ්වයේම එකඟතාව මත මංගල උත්සවය පැවැත්විණ. උත්සවයෙන් පසුව නෑදෑයන්ගේ නිවෙස්වලට යාම සිරිතක් වූ බැවින් ඇය ඒ සඳහා සැමියාට කතා කළාය.

“ගෙලිඔය මාමලගේ ගෙදර යන්න ඕන. පොල්ගම්පොල පුංචිලාගේ ගෙදර යන්න ඕන. හප්පාවත පොඩි සීයලගෙ ගෙදර යන්න ඕන. අපි මේ සෙනසුරාදා ගෙලිඔය මාමලගේ ගෙදර යමු” ඇය යෝජනා කළාය.

“හරි හරි අපි ලබන සෙනසුරාදා යමු. මේ සෙනසුරාදා ඔෆිස් එකේ වැඩක් තියෙනවා“ යෝජනාව ක්‍රියාත්මක කිරීම සැමියා කල් තැබුවේය.

එහෙත් ඒ සෙනසුරාදා ඇයගේ විවාහ ජීවිතයේ තිරණාත්මක දිනයක් විය. ඇයගේ මාමාගෙන් එදින දැන ගැනීමට ලැබුණේ කිසිසේත් බලාපොරොත්තු නොවූ ආරංචියකි. මාමා සේවය කළේ කාමර කුලියට දෙන හෝටලයකය. තමාගේ සැමියා වෙනත් කාන්තාවක සමග හෝටලයේ කාමරයකට රිංගූ බව මාමා කීවේය. මාමා වැඩ කරන්නේ එම හෝටලයේ බව ඔහු දැන සිටියේ නැත.

සතියක විවාහය එතැනින් නිම කරමින් ඇය ආපසු ගෙදර ආවේ සැමියාගේ නිවසේ කාටත් හොර රහසේය. ඇයගේ නිවසේ සියලු_ දෙනාගේම එකඟතාව මත පසුදින පොලිස් පොතේ පැමිණිල්ලක් සටහන් විය.