හෙමි­හිට පිය­වර තබා උසා­වි­යෙන් එළි­යට පැමිණි තිල­ක­සි­රිට කවුදෝ සිය දකු­ණත අල්ලා මිරි­කා­ගනු දැනිණ. හැරී බැලූ විට ඒ තම බිරිය බව හේ දැක්කේය. අඹු සැමි යුවළ කිසි­වක් කතා නොකර, උනුන් දෙස මොහො­තක් බලා සිටි­යහ.

“දැන් හරි නේ. ප්‍රශ්නේ ඉව­රයි.” බිරිය එසේ කී විට තිල­ක­සි­රිට හයි­යෙන් ඉකි­ගැ­සිණ.

“චී! අඬන්න එපා. මිනිස්සු දකියි.” සැමි­යාගේ අත තවත් තදින් මිරිකා ගත් බිරිය කීවාය.

“මෙච්චර දව­සක් මට වඩා ඇඬුවේ ඔයා.” එසේ කී තිල­ක­සිරි බිරි­යගේ අත මෘදු­වට පිරි­මැද සිනා­සිණ.

ඒ සම­ඟම, තමන් වෙනු­වෙන් පෙනී සිටි නීති­ඥයා තමන් වෙත එනු දුටු දෙදෙ­නාම ගොලු වූහ. එතෙක් අල්ලා­ගෙන සිටි සිය සැමි­යාගේ අත ලජ්ජා­වෙන් මුදා­හළ බිරිය තමා වෙත පැමි­ණෙන නීති­ඥ­යාට හිස නමා ආචාර කළ අතර, තිල­ක­සිරි දණ­ගසා වැඳ­වැ­ටුණේ වැඩි­හි­ටි­යකු දුටවා මෙනි.

“ඇයි මේ? මට වඳින්න එපා.”

“වැඳලා මදි සර්. කරේ තියා­ගෙන යන්න හිතෙ­නවා.” වසර කිහි­ප­යක් තිස්සේ මළ මිනි­යක්ව හැසි­රුණු තම සැමි­යාගේ මේ හැසි­රීම ගැන බිරි­යට පැව­තියේ උතුරා යන සතු­ටකි.

“වර­දක් කළ කෙනෙක් සහ වර­දක් නොකළ කෙනෙක් හරි වෙනස්. අපේ රස්සා­වේදී මේ දෙගොල්ල හඳු­නා­ගන්න අපට අප­හසු නැහැ.” එසේ කී නීති­ඥයා නිහඬ විය.

“එදා උසා­වි­යේදී නඩු­කාර උන්නාන්සේ අත්හි­ටුවූ සිර­ද­ඬු­ව­මක් දෙන්න කැමැ­තිද අහන කොට ඔබ­තුමා විරුද්ධ වුණාම මට බය හිතුණා.”

“ඒ මොකද?”

“නොකළ වර­ද­කට ඇයි මට අච්චු කරන්නේ කියලා.”

“ඒක තමයි මම කැමැති නොවුණේ. මට තමුන් නිද­හස් කර ගන්න පුළු­වන් කියලා විශ්වා­ස­යක් තිබුණා. අර ගෑනු ළම­යා­ගෙන් පහළ උසා­වියේ හරස් ප්‍රශ්න අහද්දී ‘තමන්ගේ කාම­රේට ඔය කියන තැන පේන­වාද?’ කියලා ඇහුව නම් එයා කියන්නේ එයාගේ කාමරේ තියෙන්නේ පාර පැත්තෙන් කියලා. ‘ඇයි තමා අයි­යාගේ නිදන කාම­රේට ඇවිත් චුදි­තගේ ගේ දිහා බලා­ගෙන හිටියේ?’ කියලා ඇහු­වාම ඒ දැරිය කිය­නවා ‘ඒක අපේ ගෙදර නේ’ කියලා. එත­කොට අර ගෙදර තමුන්ගේ නෙවෙ­යිද? ඒ දැරි­යට තමන්ගෙ අයි­යාගේ කාම­රේට එන්න තියෙන අයි­තිය, තිල­ක­සි­රිට ගෙදර ඉඳන් ඉකි­ලිය කහන්න නැදද? මම මේ ටික කිය­වලා චෝදනා ඔප්පු කර නැති බව තහ­වුරු කළා. දැන් ගමට ගිහින් කියන්න ‘මං නිද­හස්’ කියලා.” නීති­ඥයා සිනා සෙමින් කීය.

“අනේ ඕනැ නෑ. වැර­දි­කා­රයා වුණාම ලජ්ජා­වෙන් බිම බලා­ගෙන ගියා වාගේම, අද අපි දෙන්නා ගමට යන්නෙත් මොන­වත් නොවුණා වාගේ මහ­ත්තයෝ. වර­දක් නොකළ අපෙ හිත් හොඳයි.”

ඊට කිසි­වක් නොකී නීති­ඥයා දෙදෙ­නා­ටම සුබ පතා යන්නට ගියේය.

“තේ එක­ක්වත් බීලා යමු නේද?” තිල­ක­සිරි කළ යෝජ­නාව ඇසූ බිරිය නැවත සිය සැමි­යාගේ අත අල්ලා­ග­ත්තාය.

“නෑ මහ­ත්තයෝ. ගෙදර ගිහින් මං හදලා දෙන තේ එක බොන්න ඉක්ම­නට ගෙදර යං. අපි කවදා උසා­වි­ය­කට ආව මිනි­ස්සුද? මට මෙතන ඉන්නත් බයයි අනේ.”

වසර ගණ­නා­වක් ගබඩා පාල­ක­යකු හැටි­යට රස්සාව කළ තිල­ක­සිරි සාධා­රණ මිනි­සෙකි. උපන් ප්‍රදේ­ශ­යෙන් පිට වෙන්දේසි කළ ඉඩම් කෑල්ලක් මිලට ගෙන, සිය පවුල සමග පදිංචි වූ හෙතෙම අර­මු­ණක් ඇතිව කළ එකම දේ දරු­වන් දෙදෙ­නාට ඉගැ­න්වීම පම­ණකි. මේ වන විට දුවත් පුතාත් විදේ­ශ­ග­තව රස්සා කරති. සම­හර විට ඔවුන් ආපසු ස්ථිර පදිං­චිය සඳහා ලංකා­වට නොඑ­න්නත් පුළු­වන. මේ කාල­කණ්ණි නඩුව වැටෙන තෙක් තිල­ක­සිරි පවුල කල්පනා කළේ දරු­වන් නැවත තමන් සමඟ ජීවත් වීමට ලංකා­වට පැමි­ණිය යුතුය කියාය. ඉටු වුණා හෝ නොවුණා හෝ ඔවුහු දෙදෙනා ඒ කල්ප­නා­වෙන් දවස් ගත කළහ.

මේ සිද්ධිය සිදු වන විට විදේ­ශ­ග­තව නොසිටි සිය දිය­ණිය විදේ­ශීය විශ්ව­වි­ද්‍යා­ල­යක මෙරට ශාඛා­වක උග­න්ව­මින් සිටි­යාය. විදේ­ශ­ගත වීමට කිසිදු කැමැ­ත්තක් නොදැක්වූ ඇය කඩි­න­මින් විවාහ වී, රස්සා­වක් සොයා­ගෙන විදේ­ශ­ගත වීමට තීර­ණය කළේ මේ සිද්ධි­යට පසුව වුවද, කොයි අව­ස්ථා­වක හෝ ඒ ගැන දිය­ණිය සමඟ කතා නොක­ර­න්නට දෙම­හල්ලෝ වග­බ­ලා­ ගත්හ. දිය­ණිය රට හැර යෑම ගැන විස්සෝ­ප­යෙන් තිල­ක­සිරි කෙඳි­රිගෑ හැම මොහො­ත­කම බිරිය කීවේ ‘අම­තක කරලා දාන්න. තමන්ට තමන් විත­රයි’ කියාය.

උපන් ප්‍රදේ­ශ­යෙන් පිට පළා­තක නුහුරු ජන සමූ­හ­යක් අතර පදිං­චිව සිටි තිල­ක­සිරි තමාගේ වැඩක් බලා­ගෙන සිටියා මිස, කා සම­ඟ­වත් වැඩි පයි­රු­පා­ස­න­යට ගියේ නැත. දෙම­හල් නිවෙ­සක් තනා, ඉඩම වටේට තාප්ප­යක් බැඳ­ගෙන ජීවත් වූ තිල­ක­සි­රිලා සමඟ අස­ල්වැසි ගෙදර උද­විය දොර­ක­ඩට පැමිණ අඬ­ද­බර ක⁣ළහ. මෙසේ ඇදී ගිය ආර­වුල ගැන ලැබුණ පැමි­ණිල්ල පරීක්ෂා කළ ප්‍රාදේ­ශීය සභා බල­ධා­රීන් අඹ ගසේ අත්තක් කපා­දැ­මී­මෙන් අාර­වුල අව­සන් කළද, අස­ල්වැසි පවු­ලට අවශ්‍ය වුණේ අඹ ගස සම්පූ­ර්ණ­යෙන්ම කපා ඉවත් කර­වී­ම­ටය. පරි­සර හිත­කාමි අන්ද­මින් ක්‍රියා කළ නිල­ධා­රීන් අඹ ගස පිහිටි ස්ථානය සහ අස­ල්වැසි නිවෙසේ දුර සැල­කිල්ට ගෙන, ගස කැපී­මට අන­වශ්‍ය බවට තීන්දු කිරීම තම පරා­ජ­යක් හැටි­යට කල්පනා කළ අස­ල්වැසි පවුල, තිල­ක­සි­රිලා සමඟ ඇති කර­ගත් වෛරයේ දිගු­වක් හැටි­යට මේ චෝද­නාව ගොතනු ලැබීය.

අඹ ගසේ ආර­වු­ලෙන් යම් කල­කට පසුව, නිවෙ­සට පැමිණි පොලිස් නිල­ධා­රි­යෙක් පැමි­ණි­ල්ලක් විභාග කිරීම සඳහා පොලී­සි­යට පැමි­ණෙන ලෙස තිල­ක­සි­රිට දන්වා සිටි­යේය. කිසි දිනක වර­දක් කර නැතය යන කල්ප­නා­වෙන් පසු වූ තිල­ක­සිරි ලැබුණ නිය­මය අනුව, වහා පොලී­සි­යට ගොස් පෙනී සිටි­යේය. ළමා හා කාන්තා කාර්යාං­ශ­යට යොමු කළ පසුව ඔහුට දැන­ගන්න ලැබුණේ වසර 14ක දැරි­ය­කට නිර­න්ත­රව පුරුෂ ලිංගය පෙන්නා ලිංගික අත­ව­ර­යක් කරන බවට පැමි­ණි­ල්ලක් ලැබී ඇති බවයි. ඒ මොහොතේ මහා කැර­කි­ල්ලක් හට­ගත් නිසා එත­නම ඉන්ද­වුණ ඔහුට තමා පොලී­සියේ බංකුවේ හිඳ­ගෙන සිටින බව වටහා ගැනී­ම­ටත් යම් කාල­යක් ගත විය. ක්‍රම­යෙන් යථා තත්ව­යට පත් තිල­ක­සි­රිට පොලිස් නිල­ධා­රි­නි­යක් චෝද­නාව පැහැ­දිලි කර දුන්නාය. පැමි­ණිල්ල කර තිබුණේ අස­ල්වැසි නිවැ­සි­යන් විසිනි.

පැමි­ණිල්ල අනුව තිල­ක­සිරි උදෑ­සන ඔහුගේ නිවෙසේ පෝටි­පෝ­වට පැමිණ අස­ල්වැසි ගෙදර උඩු මහලේ ජනේ­ල­යක් අසල සිටි දැරි­යට පුරුෂ නිමිත්ත පෙන්වා ස්වයං වින්ද­නයේ යෙදී ඇත. මේ කියන සිද්ධිය ජංගම දුර­ක­ත­න­ය­කින් රූප­ගත කොට ඇති බවද තිල­ක­සි­රිට පොලී­සිය විසින් දැනුම් දෙනු ලැබීය.

“නෝනා, මටත් දුවෙක් ඉන්නවා. මම එහෙම දෙයක් කරන මිනි­හෙක් කියලා හිත­න­වාද? බලන්න මගේ වයස. අනික අපි කාට­වත් වරදක් නොකර නිද­හසේ ජීවත් වන මිනිස්සු. මේ මොන නින්දා­වක්ද?” ඔහු වහා මතු වූ කෝපය පාල­නය කර­ගත නොහැ­කිව වේග­යෙන් කෑගැ­සීය.

“තමු­සෙගෙ කට වැඩියි! ඕවා උසා­වි­යට කිය­නවා…” එසේ කී පොලිස් නිල­ධා­රි­නිය සිය රාජ­කාරි ආරම්භ කළාය. සුළු මොහො­තක් තුළ තිල­ක­සි­රි­ගෙන් ප්‍රකා­ශ­යක් ගෙන ඔහු අත්අ­ඩං­ගු­වට පත් කර, උසා­වි­යට ඉදි­රි­පත් කොට රිමාන්ඩ් කරනු ලැබීය.

පසු දිනෙක රිමාන්ඩ් හිර ගෙද­රට පැමිණි බිරිය කීවේ දුව මේ සිද්ධිය පුතාට දන්වා ඇති අතර, දරු­වන් දෙදෙනා දැඩි කෝප­යෙන් පසු වන බවයි.

“ඒ විත­රක්ද? ළමයි මටත් කෑග­හ­නවා. අම්මා තාත්තා හරි­යට බලා­ගත්තා නම් ඔහොම වෙන්නේ නෑ කියලා..” තිල­ක­සි­රිගේ බිරිය ඒ ටික කීවේ ඉවත බලා­ග­නෙය.

“දෙයි­යනේ… ඒ මොන ලජ්ජා නැති කතා­වක්ද? ඔයා මාව බලා­ග­න්නවා කියන්නේ පස්සෙන් ඇවිත් මගෙ අතින් අල්ලා­ගෙ­නද? අපි උස් මහත් කරලා හැදුව දරුවෝ අපි ගැන හිත­න්නෙත් එහෙ­මයි නේද?” කී තිල­ක­සිරි මහ­හ­ඬින් හඬා­වැ­ටිණ.

“ඒයි මේ මොකද? මම හැම­දාම කියන්නේ අපිට අපි විත­රයි කියලා. මෙච්චර කල් මම එහෙම කිවුවේ කාට­වත් අත නොපා අපි ජීවත් වෙන්න ඕනැ කියලා හිතා­ගෙන. මටත් දැන් තමයි ඒ කතාව හරි­ය­ටම හරි­යට තේරෙන්නේ: අන්තිමේ අපිට දරු­වොත් නෑ කියලා. ගෙවල් දෙක අතරෙ ආර­වුල අපේ ළමයි හොඳින්ම දන්නවා; අනෙක, ඒ පවුලේ හැටිත් දන්නවා. අපේ ගෙදර පෝටි­පෝවේ හිටිය මාව වීඩියෝ කරලා තියෙන්නේ. මම කාට­වත් පෙන්නපු කෙහෙ­ල්ම­ලක් නෑ. ඕක කරලා තියෙන්නේ මම ඉකි­ළියේ දදේ කහන කොට… මේක අපේ ළමයි තේරුම් ගත්තා නම් මට ඒ ඇති. දැන් ඒකත් නෑ එහෙ­නම්. මට ඔයා­ගෙන් යමක් අහන්න තියෙ­නවා.”

“අහන්න.”

“ඔයා විශ්වාස කර­න­වාද මං එහෙම දෙයක් කළා කියලා…”

ඔහු ඇසූ ප්‍රශ්නය නිසා අන්ද­මන්ද වූ බිරිය මොහො­තක් නිහ­ඬව සිට මෙසේ ඇසු­වාය:

“දෙයි­යනේ… ඇයි මේ? ඔයා එහෙම මිනි­හෙක්ද?”

බිරිය ඉකි නොගැ­සු­වාට ඇයගේ කම්මුල් හරහා කඳුළු ගලා­බ­සිණු දුටු තිල­ක­සිරි මෙසේ කීය:

“මට සමා වෙන්න එහෙම ඇහු­වට. දැන් ඔයා යන්න. එන විදි­යක් බලමු. මේකේ ඉන්න මිනිස්සු නම් කියන්නේ හිරේ යයි කියලා. මොකද, අපට එහෙම කළේ නෑ කිය­නවා ඇරෙන්න වෙන සාක්කි නෑ නේ…”

“වෙන දෙයක් වෙයි. ඔයාට මං ඉන්නවා. පුතා ලංකා­වෙත් නෑ. දුවත් නිතර කතා කරන්නේ නුහු­රට. සමා­ජෙට, යාළු­වන්ට මුහුණ දෙන්නේ කොහො­මද අහ­නවා. එයා බඳින්න ඉන්න ළමයා කීවාලු ‘මරු මාමා!’ කියලා මිනිස්සු හිනා වෙයි කියලා.”

“ඒකත් එහෙ­මද…” තිල­ක­සි­රිට විම­සිණ.

“යාළු­කම් ඇති වෙනවා; නැති වෙනවා. එවුවා ඒගොල්ල බලා­ග­ත්තාවේ. දැන් තියෙන්නෙ අප්පාත් පේන්න බැරි විදි­යක් නේ. මේ අපි හදාපු දරුවො නේද? මට ඒකට නම් හරි කේන්තී. මං ඔයාට ඉන්නවා. බය වෙන්න එපා. අපි නඩු කියමු.”

පසුව තිල­ක­සි­රිට ඇප ලැබිණ. නඩු විභා­ග­යේදී විත්තියේ නීතිඥ මහ­තාගේ උප­දෙස් අනුව තිල­ක­සි­රිත්, ඔහුගේ බිරි­යත් දෙදෙ­නාම සාක්ෂි දුන්හ.

“බය වෙන්න එපා” කියා නීති­ඥයා නිතර තිල­ක­සිරි සන්සුන් කළද අව­සා­නයේ අස­ල්වැසි ගෙද­රට පම­ණක් වැර­දි­ක­රුව සිටි තිල­ක­සිරි, 14 හැවි­රිදි දැරි­ය­කට සිය පුරුෂ ලිංගය පෙන්වූ වල­ත්ත­යකු හැටි­යට ලෝක­ය­ටම තහ­වුරු කළ නඩු තීන්දු­වෙන් දඬු­වම බර­ප­තළ වැඩ සහිත දෑවු­රුදු සිර­ද­ඬු­ව­ම­කට යටත් කෙරිණ. තීන්දු­වට විරු­ද්ධව අභි­යා­ච­න­යක් ඉදි­රි­පත් කළ පසු තිල­ක­සි­රිට ඇප ලැබිණ. මේ අතර කිසිදු උත්ස­ව­ය­කින් තොරව දිය­ණිය, සිය විවා­හය සිදු කිරී­මේදී හැසි­රුණේ මවු­පි­යන් නැතිය යන හැඟී­ම­කින් බව තිල­ක­සිරි යුවළ තේරුම් ගත්හ.

“අම්මා, ෆොටෝ ගන්නේ අපි දෙන්නාගේ විත­රයි. අම්මා විත­රක් පොටෝ එකේ හිටි­යාම අප්පච්චි කෝ කියලා අහ­නවා. අපි කොහො­මද එයා අප්පච්චි කියලා ලෝකෙට පෙන්වන්නේ…” දිය­ණිය කී මේ කතාව තිල­ක­සි­රිට කීවේ ඔහුගේ බිරිය විසිනි.

“වහ ටිකක් බීලා මැරෙන්න හිතෙ­නවා. කමක් නෑ. මේවා පූරුවෙ කරුම වෙන්න ඇති….” තිල­ක­සිරි එසේ කී විට බිරිය ඔහුට රවා බැලු­වාය.

“ඔක්කෝම සංසාරේ කරු­මෙට දාන්න එපා. මේ කරු­ම­ක්කාර දරු­වන් අපට සල­කන හැටි. රජෙක් වාගේ හිටිය අප්ප­ච්චිව කාගේ­වත් කෙන­හි­ලි­ක­මක් නිසා මුන් දෙන්නා පිළි­කුල් කළේ උසා­වි­යෙන් වැර­දි­කා­රයා කර­න්නත් ඉස්සර. ඒක විත­රක් අම­තක කරන්න එපා. මම අම්මෙක්. පුතා මිනී­ම­රලා එල්ලුම් ගස් ගියත් අම්මලා කී දෙනෙක් එල්ලලා මරණ දව­සෙත් හිරගේ ළග ඉඳ­ගෙන විලාප දීලා තියෙ­න­වාද? මුන්ට දරු­මල්ලෝ ඇති වෙච්ච කාලෙක අපේ අගේ දැනෙයි.”

“මට දැන් මේ කිසි දෙයක් දැනෙන්නේ නෑ. නඩු­වෙන් නිද­හස් කීවාම දැනුණ සතුට මට මැරෙන කල් තියෙයි.”

“හැබෑට, ඇයි මේ නඩුව අහපු නඩු­කාර උන්නා­න්සෙට තිබුණ දැනුම මුල් නඩුවේ එක්කෙ­නාට තිබුණෙ නැත්තේ… ”

“ඒකත් මගෙ කරුමේ…”

“ඔන්න ආයෙත් පටන් ගත්තා… ඔක්කොම කරු­මෙට දාලා වරද තමන්ට පව­රා­ගන්න එපා. හිතට එක­ඟව ජීවත් වෙනවා නම් අපට සතු­ටින් ඉන්න පුළු­වන්. එච්ච­රයි මම දන්නේ. අපෙ කාල­කණ්ණි දෙන්නාට ඔයා ඉස්සර නම් රජෙක්. දැන් ගෙද­රට කන්න එන බල්ලෙක් ගානයි කියලා මට හිතෙන්නේ එක කවි­යක තිබුණා ‘කන්දක් වෙලා කෙන්දක් වැනි අප්පච්චී’ කියලා. ඔයා කාට එපා වුණත් තමන් කන්දක් කියලා හිතන්න පුරුදු වෙන්න.”

එසේ කී බිරිය තිල­ක­සි­රිට ගෙනා තේ කෝප්පය සීතල වී ඇති බව තේරුම් ගෙන යළි රත් කිරී­මට මුළු­තැ­න්ගෙට ගියාය.