ෆ්‍රාන්ස් කෆ්කා සහ මිලේනා ජෙසෙන්ස්කා අතර සම්බන්ධතාව 1920 දී ආරම්භ වූ දැඩි, උද්‍යෝගිමත්, නමුත් අවසානයේ ප්‍රේමයම පිරී ඇති ලිපි හුවමාරුවක් බවට පත්වූ ප්‍රේමයක් වුණා. එය ඔවුන්ගේ බුද්ධිමය සම්බන්ධතාව සහ ගැඹුරු පෞද්ගලික ලිපි කේන්ද්‍ර කර ගත්තක්.  චෙක් මාධ්‍යවේදිනියක වන මිලේනා, ඔවුන් ලිපි හුවමාරු කර ගැනීමට පටන් ගත් විට කෆ්කාගේ කෘති පරිවර්තනය කරමින් සිටියා. ඔවුන් පෞද්ගලිකව මුණගැසුණේ දෙවරක් පමණක් වුවද, ඔවුන්ගේ ලිපි හුවමාරුව සිතුවිලි, බිය සහ ගැඹුරු චිත්තවේගීය සම්බන්ධතාවයේ ගැඹුරු හුවමාරුවක් බවට පත් වූ අතර, එය කෆ්කාගේ ප්‍රකාශිත "මිලේනාට ලියූ ලිපි" නම් වූ කෘතියෙන් අවසන් වුණා.

මිලේනා මුලින්ම කෆ්කා සමඟ සම්බන්ධ වූයේ ඔහුගේ "ද ස්ටෝකර්" කතාව චෙක් භාෂාවට පරිවර්තනය කිරීමට අවසර ඉල්ලා සිටිමින්, වෘත්තීය හුවමාරුවකට මුලපිරීමෙනි. පසුව මෙම වෘත්තීය සම්බන්ධතාවය ඔවුන්ගේ පුළුල් ලිපි ලිවීම හරහා ඉක්මනින් උද්‍යෝගිමත්, චිත්තවේගීය සහ බුද්ධිමය සම්බන්ධතාවයක් බවට පරිණාමය වුණා. ඔවුන්ගේ සම්බන්ධතාවයේ ප්‍රධාන අංග එපිස්ටෝලරි ප්‍රේම කතාව: ඔවුන්ගේ සම්බන්ධතාවය බොහෝ දුරට ලිපි හරහා පැවැත්වුණු අතර, කෆ්කා මිලේනාගේ දැඩි බුද්ධියෙන් හා ජීව ශක්තියෙන් ආකර්ෂණය වූ අතර, ඇයව "ගිනි උදුනක්" ලෙසයි දුටුවේ. මිලේනා, අනෙක් අතට, කෆ්කාගේ කෘතියෙන් ගැඹුරින් ආශ්වාදයක් ලැබූ අතර ඔහු ධෛර්යයේ සහ සත්‍යයේ ප්‍රතිමූර්තියක් ලෙස දුටුවා.

මිලේනාට ලියූ කෆ්කාගේ ලිපි ස්වයං සැකයෙන්, ආශාවෙන් සහ අවදානමෙන් පිරී තිබූ අතර, ඔහුගේ අභ්‍යන්තර ලෝකය මිලේනාට හෙළි කළා. 

ඔවුන්ගේ සම්බන්ධතාවයේ තීව්‍රතාවක තිබියදීත්, කෆ්කා සහ මිලේනා පෞද්ගලිකව මුණගැසුණේ දෙවරක් පමණයි. ඒ නිසා ඔවුන්ගේ බැඳීම ප්‍රධාන වශයෙන් බුද්ධිමය හා චිත්තවේගීය එකක් ලෙසයි මුළුමනින්ම පාහේ සලකන්න පුළුවන් වෙන්නේ. 

ෆැසිස්ට්වාදය ප්‍රතික්ෂේප කළ අයකු සහ එහි උග්‍ර විරුද්ධවාදියකු වූ මිලේනා ජෙසන්ස්කා, නාසීන් විසින් රාවන්ස්බෲක් සිර කඳවුරේ සිරගත කරන ලද අතර 1944 දී එහිදී මිය ගියා. ෆ්‍රාන්ස් කෆ්කා මියයන්නේ ඊට වසර 20කට කලින්. එනම් 1924 දී. ඒ ක්ෂය රෝගයට බඳුන් වීමෙන්. එයින් මේ අපූරු ප්‍රේමය නිමාවෙනවා. එය ලෝක සාහිත්‍ය ඉතිහාසයට එක්වන්නේ "ලිපිවලට සීමාවූ ප්‍රේමයක්" ( Epistolary Love) ලෙසින්. 

මේ කෆ්කා, මිලේනාට ලියූ ලිපියක කොටසක්.

"ආදරණීය මිලේනා, 

හෙට ලෝකය අවසන් වෙනවා නම් කියලා මම ප්‍රාර්ථනා කරනවා. ඊට පස්සේ මට ඊළඟ දුම්රියට නැගලා වියානාවල ඔයාගේ දොරකඩට ඇවිත් කියන්න පුළුවන්: “මිලේනා, මාත් එක්ක එන්න. අපි එකිනෙකාට කිසිම සැකයක් හෝ බියක් හෝ සංයමයක් නැතුව ආදරය කරන්න පුළුවන්. මොකද හෙට ලෝකය අවසන් වෙනවා.” සමහරවිට අපි අසාධාරණ ලෙස ආදරය කරන්නේ අපිට කාලය තියෙනවා කියලා හිතන නිසා හෝ කාලය සමඟ ගණන් කරන්න වෙන නිසා වෙන්න ඇති. නමුත් අපිට කාලය නැත්නම්? නැත්නම් අපි දන්නා පරිදි කාලය අදාළ නැති නම්? ආහ්, හෙට ලෝකය අවසන් වෙනවා නම්. අපිට එකිනෙකාට ගොඩක් උදව් කරන්න පුළුවන්.

මේ තවත් කොටසක්,

"ඇත්තටම මට ඔයාව තවත් ඕනෑ. මගේ හිත ඇතුළේ මම ඔයාව ආලෝකයෙන් සරසනවා. සම්පූර්ණ පිළිගැනීමේ බ්ලැන්කට්වලින් ඔයාව ඔතාගෙන, ඊට පස්සේ මම ඔයාට මාවම දෙනවා. මට ඔයාව ඕනෑ. සාමාන්‍යයෙන් කිසිම ආශාවක් නැතුව ආශා කරන මම, සිහිසුන්ව, මධ්‍යස්ථභාවයෙන් සහ උදාසීනත්වයෙන් ගිලී සිටිනවා වගේ, ඇත්තටම, ඔයාගෙන් හැම කොටසකටම මම ආශා කරනවා."

මේ තවත් එවැන්නක්,
"තනිව සිටින විට, දවසේ සෑම මිනිත්තුවක්ම අසම්පූර්ණකම විඳදරාගත යුතුයි. කෙසේ වෙතත්, පෙම්වතුන් යුවළක් එය ඉවසා සිටිය යුතු නැහැ. අපේ ඇස් ඉරා දැමීමට සහ අපගේ හදවත් එලෙසම කිරීමේ අරමුණක් සඳහා නිර්මාණය කර නැද්ද. එය ඇත්තෙන්ම නරක නැහැ. එය අතිශයෝක්තියක් සහ බොරුවක්, සියල්ල අතිශයෝක්තියක්. එකම සත්‍යය ආශාවයි. නමුත් ආශාවේ සත්‍යය පවා එහිම සත්‍යය වෙන්නේ නැහැ. එය ඇත්ත වශයෙන්ම අනෙක් සියල්ල සඳහා ප්‍රකාශනයක්. එය බොරුවක්. මෙය පිස්සු සහ විකෘති ලෙස පෙනෙන්න පුළුවන්, නමුත් එය සත්‍යයක් .  ඒ විතරක් නොවෙයි, මම වඩාත්ම ආදරය කරන දේ ඔබ යැයි මා පවසන විට එය ආදරය නොවෙන්න පුළුවන්. මම මා තුළට හරවන පිහිය ඔබයි, මෙය ආදරයයි. මගේ ආදරණීය කෙල්ල, මෙය ආදරයයි."

මොන තරම් අපූරු ප්‍රේමයක් ද?