(උණවටුන ඩී.ජී. සුගතපාල)
ත්‍රිරෝද රථයකින් පැමිණ බැංකුව ඉදිරිපිටින් බැස ගත් කාන්තාවකි. ඇය මැදි වයස ආසන්නට ළං වෙමින් සිටියාය. වයසට වඩා තරුණ පෙනුමක් ලබා ගන්නට ඇය බොහෝ වෙහෙස මහන්සි වී තිබෙන පාටක් දක්නට ලැබිණි. එමෙන්ම ඇය මැද පෙරදිග රටක සිට මෑතක පැමිණි බවක් ද පෙනෙන්නට තිබිණි. 

ත්‍රිරෝද රථයෙන් බැස ගත් ඇය දොර ළඟට ගොස් බැංකුව තුළට එබී බැලුවාය. දිගු පෝලිමකි. එපමණ දිගු පෝලිමක රැඳී සිටින්නට ඇය අකැමැති වූවාය. ඒ නිසා සවස් කාලයේ එන අදහසින් ඇය පාරට බැස්සාය. ඒ සමගම ඇයගේ පරණ මිතුරියක් හමු විය. මිතුරියට අවුරුදු දෙකක තරම් වයසේ පසුවන කුඩා දියණියක් ද වූවාය. 

“හා කොහොමද ඉතින්. කොච්චර කාලෙකින්ද දැක්කේ. මේ බබත් වඩාගෙන කොහේද යන්නේ” ඇය මිතුරියගේ දුක සැප විමසමින් දීර්ඝ පිළිසඳරක යෙදෙන්නට වූවාය. 

“ඉතින් ආරංචි වුණා ඔයා රට ගියා කියලා. ළඟදි ද ආවේ?” මිතුරිය ද ඇගේ විස්තර විමසුවාය. 

“ඔව් ගිය සතියෙ ආවේ. බැංකුවට ආව සල්ලි ටිකක් ගන්න. අපෝ එතැන පෝලිම දැක්කම එපා වෙනවා. වරුවක් විතර ඉන්න වෙයි. මේ බබා පොඞ්ඩක් මට වඩාගන්න දෙන්න.” 

ඇය මිතුරියගේ බබා වඩාගෙන බැංකුවට ගියාය. බබා “අම්මා අම්මා” කියමින් කෑ ගසන්නට විය. බබා වඩාගත් ඇය දිගු පෝලිමේ මුලටම ගොස් කවුන්ටරයේ සිටි නිලධාරිනියට පොත ඉදිරිපත් කළාය. පෝලිමේ සිටි අයගෙන් ද බාධාවක් නොවූ අතර නිලධාරිනිය ද කඩිනමින් ඇයගේ මුදල් ලබා දුන්නාය. බැංකුවේ දොරකඩට වී දරුවාගේ අම්මා ද බලා සිටියාය. එළියට පැමිණි ඇය දරුවා මිතුරියට දුන්නාය. 

“ඉන්න මම බබාට චොක්ලට් ගේන්නම්.” කියූ ඇය අසල කඩයකට ගොස් රුපියල් දහයක චොක්ලට් පොත්තක් ගෙනැවිත් දරුවා අත තැබුවාය. එහෙත් දරුවා එය ප්‍රතික්ෂේප කරමින් අම්මාගේ පපුවට තුරුළු විය. 

“හරි හරි අපි යන්නම්” කියමින් මිතුරිය ඉක්මන් ගමනින් ගියේ මිතුරියට හිතින් දොස් පවරමිනි.