(පොල්ගස්ඕවිට එස්. වික්‍රමආරච්චි) 
දකුණු පළාතේ කඳුකර ගම්මානයකි. දාඩිය මහන්සියෙන් ජීවත්වන ගොවි පවුලකි. මෙතෙක් කලක් වාසය කළ පැරැණි නිවෙස වෙනුවට ඔවුහු නව නිවෙසක් ඉදිකළහ. ගෙට ගෙවැදීම නිමිත්තෙන් පසුගියදා එහි දානමය පින්කමක්ද සිදුකෙරිණි. දානමය පින්කමෙන් පසුව දිවා ආහාර සඳහා නැදෑ හිතවතුන් විශාල පිරිසක්ද පැමිණ සිටියහ. 

මෙම උත්සව අවස්ථාවට අවශ්‍ය සියලුම ආහාර පාන බඩුමුට්ටු කල්වෙලා ඇතිව ගෙනවිත් නිවෙසේ ගබඩා කර තැබිණි. කෙසේ වෙතත් අමුත්තන්ට සංග්‍රහ කිරීම සඳහා ගෙන එන ලද අයිස්ක්‍රීම් ලීටර 10ක් පමණ අඩංගු භාජන දෙක ගබඩා කර ගැනීමට ශීතකරණයක් නොතිබූ බැවින් නිවෙසට ආසන්න නිවෙසක ශීතකරණයක අයිස්ක්‍රීම් භාජන දෙක තැබීමට හැකිවිය. 

දානමය පුණ්‍යකර්මයෙන් පසුව නැදෑ හිතවතුන්ට දිවා ආහාරය සඳහා ආරාධනා කෙරිණ. ඒ අතර තරුණයන් දෙදෙනකු අසල්වැසි නිවෙසට ගියේ අයිස්ක්‍රීම් භාජන දෙක ගෙන ඒම සඳහාය. ඔවුන් එම නිවෙසට යනවිට එහි දොර වසා තිබිණි. ‘නැන්දේ නැන්දේ’ කියමින් ජනෙල් දොරවල්වලට තට්ටු කළ ද ඊට ප්‍රතිචාරයක් නොලද නිසා ඔවුහු සිද්ධිය සැලකළහ.  නිවෙසේ අයට දෙවියන් සිහි විය. 

ගෘහ මූලික කාන්තාව හිස ගිනි ගත්තියක මෙන් නොසන්සුන් වුවාය. අසල්වැසි කාන්තාවට වහාම ඇමතුමක් ගෙන “කොහේද නංගියේ උඹ ගියේ මම දැන් අයිස් ක්‍රීම් ටික ගන්නෙ කොහොමයි” නෝක්කාඩු ස්වරූපයෙන් ඇසුවාය. ඒ වනවිටත් ඇය සිටියේ කිලෝමීටර් තිහ හතළිහක් ඈතිනි. 

“අනේ බුදු අක්කේ මට ඒ හාන්කවිසියක් මතක නැතිවුණා. ලොකු කෙල්ලගේ ගෙදර කරදරයක් කියල උදේම කෝල් එකක් ආවා. මම දැන් මේ එහේ යන ගමන්’ ඇය කීවාය. 

ගොවි ගෙදරක් වූ බැවින් කෙසෙල් කැන්ද යහමින් ඉදවා තිබූ නිසා අතුරුපසට අයිස්ක්‍රීම් වෙනුවට කෙසෙල් ගෙඩි ලබාදී ජාම බේරා ගැනීමට හැකිවුවත් සිදුවූ අකරතැබ්ය පිළිබඳව ගෘහ මූලික කාන්තාව සිටියේ බලවත් සිත් වේදනාවකි.