එක්තරා රාජ්ය නොවන සංවිධානයක සහයෝගය ඇතිව රට වැස්සියන් දෙදෙනකු ලබාගත් විමලාවතී සතුන් දෙදෙනා බලාකියා ගත්තේ පණ වගේය. වැස්සියන් දෙදෙනාට පැටවුන් ලැබෙන තෙක් ඇයට ඉවසුමක් නොමැති වූයේ පවතින අගහිඟකම්වලට, කිරි විකුණා ලැබෙන ආදායම රුකුලක් වන නිසාය.
නමුත් හදිසියේම, ඊට පෙර සොරකු විසින් වැස්සියන් දෙදෙනා රැගෙන යාමෙන් ඇය පත්වූයේ දැඩි වේදනාවකටය. ඒ පිළිබඳ කිසිදු හෝඩුවාවක් නොවූයෙන් ඇය ශාස්ත්රකරුවකුගේ පිහිට සොයා ගියේ හොරා අල්ලා ගැනීමටය.
සියලූ පූජා සහ ගුරු පඬුරු ලබාදීමෙන් පසු ශාස්ත්ර කරු පේනයක් බලමින් විස්තර කියන්න පටන් ගත්තේය.
‘‘මේ ඇත්තිගෙ වස්තුව අරගෙන ගිහින් තියෙන්නෙ අසල්වැසි නිවසක පුද්ගලයකුගේද සහය ඇතුවයි....මේ වෙද්දි ඒක කොලයක ඔතල යටලීයක් පල්ලෙ ගහල තිබෙන බවට පෙන්නුම් කෙරෙනව’’ මෙය ඇසීමෙන් විමලාවතීගේ කේන්තිය ඉහවහා ගියේය.
‘‘මනුස්සයෝ...මගේ නැතිවුණේ කේප්ප වැස්සියො දෙන්නෙක් මිසක් මී පැටව් දෙන්නෙක් නෙවෙයි’’ මෙයට අමතරව තමන් ශුද්ධ සිංහල වචන ටිකක්ද කියාගෙන ඇය එතැනින් බැහැර වී ගියාය.
