(දූනගහ බටේපොළ විජයසිරි)
සිරිපාලගේ අත්තම්මා දඹදිව වන්දනාවේ යන්නට මහත් ආශාවකින් සිටියාය.

මේ බව දත් සිරිපාලත් පවුලේ ඥාතීනුත් ඇය දඹදිව වන්දනාවේ යැවීමට හොඳ නඩයක් ගැන විමිසිලිමත්ව සිටියහ.

මේ අතර ගමට යාබද ගමක පිරිසක් දඹදිව වන්දනා සමාගමක් සමග වන්දනාවේ යාමට සූදානම් වන බව ඔවුනට සැලවිය. මේ අවස්ථාව යෙදුණේ ඉතා කලාතුරකින් බැවින් සිරිපාලත් පවුලේ අනෙක් පිරිසත් අත්තම්මා දඹදිව යැවීමට සියලු කටයුතු සූදානම් කළහ.

වන්දනා සමාගමට මුදල් ගෙවා අල්ලපු ගමේ වන්දනාකරුවනට අත්තම්මා බලා ගන්නට යැයි දන්වා ඇයට ජංගම දුරකතනයක්ද ලබා දුන්නේ එය ක්‍රියා කරවන අයුරුද ඇයට කියා දෙමිනි.

අත්තම්මා ගමනට සූදානම් වුවද දුරකතනය ගෙන යාමට නම් කැමැති වූයේ නැත.

මේ පෝන් එක නම් මට එපා. ඔය අලුත් ජාතියෙ එකක් මටත් ඕන. ලැජ්ජයි නෙව මේ වාගෙ බාල ජාතියෙ පෝන් එකක් දඹදිව අරගෙන යන්න යි අත්තම්මා සිරිපාලට ඇත්තම කීවාය.

හරි අත්තම්මගෙ ආසාවනෙ මගේ ස්මාර්ට් පෝන් එක අත්තම්ම අරගෙන යන්න. මේක වැඩ කරවන හැටි අත්තම්ම දන්නවද සිරිපාල ඇසීය.

මට පුළුවන් පුතේ. මම දැකල තියෙනවා අපේ කෙලීත් ඕකෙන් කතා කොරනව.

අත්තම්මා සිරිපාලගේ අලුත්ම ජංගම දුරකතනයද ගෙන නියමිත දිනයේ දඹදිව ගියාය.

දින පහළොවකට ගිය වන්දනා ගමනේදී අත්තම්මා ගෙන් කිසිම පිළිතුරක් තොරතුරක් නැත.

පවුලේ ඥාතීහුද කලබල වූහ. දහවන දිනයේදී සිරිපාල දඹ දිව ගිය අල්ලපු ගමේ අයකුට කතා කළේය. අත්තම්මා ගැනත් ඒ සමගම විමසීය.

ඔහුගේ පිළිතුර වූයේ අත්තම්මා වන්දනා ගමනේ සුවසේ යෙදෙන බවය. ඇයට ගැටලුව වී ඇත්තේ ඇය ගෙන ගිය දුරකතනය ක්‍රියා කරවීමට නොහැකිවීම පමණකැයිද ඔහු දන්වා තිබිණි.