වැදගත් රැකියාවක නියුතු එක්තරා මහත්මයකුට යුරෝපයේ සංචාරයක් කිරීමට අදහසක් පහළවිය. ඒ අනුව ඔහු පිටරටවල සංචාර සංවිධාන කරන සමාගමකට එම කාර්යය බාර දුන්නේය.

අදාළ සමාගම විසින් සංවිධාන කරන ලදුව දින 10 ක කාලයක් යුරෝපයේ රටවල් කීපයක සාර්ථක සංචාරයකින් පසුව ඔහුට ආපසු දිවයිනට පැමිණීමට නියමිතව තිබුණේ ඩුබායි ගුවන් තොටුපොළෙනි.

සංචාරකයා තම ගුවන් යානයට ගොඩවීමට තවත් වෙලාව තිබෙන බැවින් කිරි තේ එකක් බීමට ගුවන්  තොටුපොළේ අවන් හලකට ගොඩවී තේ කෝප්පයක් ඕඩර් කළ විට අවල්හලේ සේවකයා ඩොලර්වලින් එහි මිල කීවේය.

ඒ වනවිට සංචාරකයා අතවූ ඩොලර් හෝ ඩුබායි මුදල් වන ඩිරාම් හෝ නොවූයෙන් ක්‍රෙඩිට් කාඞ්පත ඉදිරිපත් කළේය.

දෙයියෝ සාක්කි තේ කෝප්පයේ මිල රු. 1500 කි. 

කරගත් මෝඩකමට සංචාරකයාට චැඃ කියවිණි.

මෙතරම් මිලක් ගෙවූ තේ කෝප්පයේ ප්‍රනීත රසය විඳ ගැනීමට එය තොල ගෑවා පමණි. ආවේ තනිකරම මළකඩ රහකි. නොදකින් විතරක්. සංචාරකයා කෙලගැසීමට තැනක් සොයාගත නොහැකිව හතර අත දිවගියේ එරට නීතිය අනුව තැන් තැන්වල කෙල ගැසීම දඬුවම් ලැබිය හැකි වරදකැයි එක්වරම සිතට නැගුණ නිසාය. ඔහුගේ අවසන් වචන දෙක අවන්හල් සේවකයාට නොතේරීම හොඳට සිටියේය.

ආරියසේන හඳුවල