එදිනෙදා ජීවිතය සඳහා ඉන්ධන ලබා ගැනීමට පෝලිම්වල පීඩා විඳින, නැතහොත් ඖෂධ සොයා ගැනීමට නොහැකිව ළතවන අයකු සමඟ කතා කරනවිට, හැඟීම් සමූහයක් එළිදරව් වෙයි. නැතිවූ ජීවනෝපාය ගැන සිත්තැවුල්, අප සිටින අවුල පිළිබඳ ව්‍යාකූලත්වය, අවිනිශ්චිත වර්තමානය සහ අනාගතය ගැන බිය චකිතය, සහ ආර්ථිකයේ වැරදි කළමනාකරණයට වගකිව යුතු අය කෙරෙහි කෝපය ඒ අතර වෙයි.

ඒ හැඟීම් සමග ප්‍රශ්න තුනක් අසනු ඇත. අප මුලින්ම මේ මහා අවුලට පත් වුණේ කෙසේද? ණය ප්‍රතිව්‍යුහගත කිරීම යනු කුමක්ද? සහ මේ සියල්ල අවසන් වන්නේ කවදාද? අවසාන වශයෙන්, අප මෙම අර්බුදයෙන් මිදෙන්නේ කෙසේද? සහ කුමක් කළ යුතුද? යන්න එම ප්‍රශ්නයි. පිළිතුරු, සියල්ලන්ට ම තේරුම් ගැනීම සඳහා කෙටියෙන් දීමට මම උත්සාහ කරමි.

ආපසු හැරිලා බලමු

ශ්‍රී ලංකාවේ ණය, විශේෂයෙන්ම එහි විදේශ ණය සමඟ ආරම්භ කරමූ. 2000 දී භාණ්ඩ හා සේවා අපනයන දළ දේශීය නිෂ්පාදිතයෙන් සියයට 39 ක් විය. 2020 දී ඒවා සියයට 20 දක්වා පහත වැටී ඇත. ශ්‍රී ලංකාව දශක ගණනාවක් තිස්සේ ‘නිවුන් හිඟය’ ගැටලුවකට මුහුණ දී ඇත. ආනයන අපනයනවලට වඩා නිරන්තරයෙන් ඉහළ ගොස් ඇති අතර රාජ්‍ය වියදම ආදායමට වඩා නිරන්තරයෙන් ඉහළ ගොස් ඇත.

පසුගිය වසර 20 යනු බදු අඩු කිරීම සහ බදු අයකිරීමේ අකාර්යක්ෂමතාව, පුම්බාගත් රාජ්‍ය අංශයක් සහ දැරිය නොහැකි සහනාධාර පිළිබඳ ප්‍රතිපත්තිමය වැරදි මාලාවක කතාවයි. ඔවුහු එක්ව මහා භාණ්ඩාගාරය විනාශ කළහ.

ඉහළ ආනයන සහ අපනයන හේතුවෙන් අපගේ වෙළඳ ශේෂය දිගු කාලයක් තිස්සේ පීඩනයට ලක්ව ඇත. රටේ අස්ථාවරත්වය සහ පාලන ගැටලු හේතුවෙන් අධෛර්යවත් වී ඇති තරඟකාරිත්වයේ ඌනතාව සහ අඩු සෘජු විදේශ ආයෝජන සම්බන්ධ විවිධ හේතු මත අපනයන වර්ධනය වී නොමැත. 2011 සිට 2021 දක්වා කාලය තුළ ශ්‍රී ලංකාවේ අපනයන වර්ධනය වී ඇත්තේ සියයට 1.2 ගුණයකින් පමණක් වන අතර වියට්නාමයේ අපනයන තුන් ගුණයකින් සහ බංග්ලාදේශය දෙගුණයකින් වැඩි විය. පාස්කු ඉරිදා ප්‍රහාරය සහ කෝවිඩ්වලින් පසු වෙළඳ ශේෂ ගැටලු නරක අතට හැරුණු අතර එය සංචාරකයන් ගලා ඒම විශාල වශයෙන් පහත වැටීමට හේතු විය.

බාහිර වශයෙන් ගත් කල, ඉහළ පොලී අනුපාත යටතේ වෙළෙඳපොළ පදනම් කරගත් ණය හරහා අරමුදල් සපයන ‘නිෂ්ඵල’ සහ ඵලදායී නොවන යටිතල පහසුකම් ව්‍යාපෘති සඳහා ආයෝජනය කිරීම විදේශ ණය අර්බුදයේ ආරම්භය වූ අතර, යටිතල පහසුකම් ව්‍යාපෘති දූෂණයේ තෝතැන්නක් බවට පත්වීමෙන් පසුව එය උග්‍ර විය.

2016 දී, ඩොලර් බිලියන 1.5 ක විස්තීරණ මූල්‍ය පහසුකම් (EFF) සඳහා වූ තුන් අවුරුදු ජාත්‍යන්තර මූල්‍ය අරමුදලේ වැඩසටහන මඟින් බදු ආදායම් නැවත ගොඩනැගීම, ශ්‍රී ලංකාව විදේශ ණය මත යැපීම අඩු කිරීම, අපනයනය ඉලක්ක කරගත් ආර්ථිකයක් ප්‍රවර්ධනය කිරීම සහ අයවැය හිඟය අඩු කිරීම සඳහා ව්‍යුහාත්මක ප්‍රතිසංස්කරණ මාලාවක් යෝජනා කරන ලදී. මූල්‍ය ප්‍රතිපත්තිය දැඩි කිරීම, මුදල් ඒකකයට පාවීමට ඉඩ දීම සහ සහනාධාර කප්පාදු කිරීම 2019 නොවැම්බර් මාසයේ දී ගෘහස්ථ විසඳුමක් සඳහා අත්හිටුවන ලදී. එහි ප්‍රතිඵලයක් වශයෙන්, එම ප්‍රතිසංස්කරණ ක්‍රියාවට නංවා නොතිබූ අතර, නොසැලකිලිමත් ලෙස නිවෙස් වගා කිරීමේ විසඳුමක් උත්සාහ කරමින්, ශ්‍රී ලංකාව එහි නවතම අර්බුදයට ඇද දැමීය.

දේශපාලනය, වැරදි ප්‍රතිපත්ති තත්ත්වය තවත් උග්‍ර කළේය

බංකොලොත්භාවය යන්නෙන් අදහස් කරන්නේ කුමක්ද? රටේ සියලුම විදේශ විනිමය සංචිත අවසන් වීම,  අත්‍යවශ්‍ය ඖෂධ සහ ඉන්ධන පවා ආනයනය කිරීමට ශ්‍රී ලංකාවට කිසිදු ණයක් දීමට කිසිදු මූල්‍ය ආයතනයක් ඉදිරිපත් නොවීමය.

පළමුව, 2019 නොවැම්බරයේ දී බදු අඩු කිරීම ශ්‍රී ලංකාවේ ණය තිරසාරභාවය පිළිබඳ කනස්සල්ලට හේතු වූ බැවින් සහ ණය ශ්‍රේණිගත කිරීම් පහත වැටීමට හේතුවීමෙන් ශ්‍රී ලංකා ආර්ථිකයට දැඩි පාඩුවක් සිදු විය. විදේශ වාණිජ ණය ආපසු ගෙවීමට රටට ඇති හැකියාව පිළිබඳ ආයෝජකයන්ගේ විශ්වාසය මත පමණක් ලබා ගත හැකි, තවදුරටත් විදේශ ණය ගැනීම් සඳහා ගෝලීය ස්වෛරී ණය වෙළඳපොළට ලබා ගැනීමේ හැකියාව වළක්වාලීමට මෙය හේතු විය.

දෙවනුව, ස්ථාවර විනිමය අනුපාතිකයක් පවත්වා ගැනීමට උත්සාහ කිරීම, වසරකට පෙර සිට සේවක ප්‍රේෂණ සියයට 52කින් අඩුවීම (ප්‍රේෂණ අඩු කිරීමකට මුහුණ දුන් එකම රට) සහ අපනයනයට වඩා රුපියල වැඩි වශයෙන් ආනයනයට අනුග්‍රහය දැක්වීම නිසා වෙළඳ හිඟය පුළුල් විය. දළ වශයෙන් ඩොලර් බිලියන 5 ක් යෙදවීම සංචිත රුපියල ආරක්ෂා කිරීම සඳහා අපතේ ගිය අතර 2022 ජනවාරි මාසයේදී විදේශ ණය ගෙවීම සඳහා තවත් ඩොලර් මිලියන 500 ක් යෙදවීම රටේ සොච්චම් විදේශ සංචිත තවදුරටත් ක්ෂය වීමට හේතු විය.

තෙවැනි කරුණ වන්නේ ශ්‍රී ලංකාවේ ණය තවමත් තිරසාරව තිබිය දී 2020 දී කොවිඩ් වසංගතයෙන් රට ආක්‍රමණය වූ විට ජාත්‍යන්තර මූල්‍ය අරමුදල සමඟ ණය ප්‍රතිව්‍යුහගත කිරීම කලින්ම සාකච්ඡා නොකිරීමට ගත් තීරණයයි. 2004 දෙසැම්බරයේ සුනාමියෙන් පසු බහුපාර්ශ්වික සහ ද්විපාර්ශ්වික ණය දෙන්නන් කළාක් මෙන්, ණය දෙන්නන් වඩාත් ත්‍යාගශීලී ලෙස ණය ප්‍රතිව්‍යුහගත කිරීමට කැමැත්තෙන් සිටිනු ඇත.

හතරවනුව, 2021 දී රසායනික පොහොර ආනයනය සම්පූර්ණයෙන් තහනම් කිරීමේ වැරැදි ප්‍රතිපත්තිය නිසා බෝගය මත පදනම්ව අස්වැන්න සියයට 20 සිට සියයට 70 දක්වා ශීඝ්‍ර ලෙස පහත වැටුණි. සහල් අස්වැන්න අඩකින් පමණ පහත වැටුණු අතර තේ, රබර් සහ පොල් වැනි ප්‍රධාන අපනයන පහත වැටුණි. එමගින් ශ්‍රී ලංකාවට ආහාර ආනයනය කිරීමට සිදු විය.

ණය ප්‍රතිව්‍යුහගත කිරීමේ ක්‍රියාවලියට දිගු කාලයක් ගත වනු ඇත

ශ්‍රී ලංකාවට 17 වැනි වරටත් ජාත්‍යන්තර මූල්‍ය අරමුදල වෙත යාම හැර වෙනත් විකල්පයක් නොමැත. ශ්‍රී ලංකාව ණය තිරසාර නිර්ණායක සපුරාලන්නේ නැති නිසාත්, ඒ නිසා මෙවර ජාත්‍යන්තර මූල්‍ය අරමුදල වෙතින් පහසුකමක් ලබා ගැනීමත් දුෂ්කර වනු ඇත, තවත් දිගු කාලයක් ගතවනු ඇත.

ජාත්‍යන්තර මූල්‍ය අරමුදලේ මූල්‍ය ආධාර සහිත සාර්ව ආර්ථික වැඩසටහනක් සාකච්ඡා කිරීම ශ්‍රී ලංකාව ආර්ථික වර්ධනය සහ ණය තිරසාරභාවය සාක්ෂාත් කර ගැනීම සඳහා කඩිනම් ව්‍යුහාත්මක ප්‍රතිසංස්කරණ සිදු කිරීම මත රඳා පවතී. මෙම ක්‍රියාවලියට බැඳුම්කර හිමියන් සමඟ ණය ප්‍රතිව්‍යුහගත කිරීමේ ගිවිසුමකට පැමිණීමට අවශ්‍ය වනු ඇත, පසුව බහුපාර්ශ්වික මූල්‍ය ආයතන (MFls) සහ අනෙකුත් ද්විපාර්ශ්වික ණය ගැතියන් සමඟ සාකච්ඡා කරනු ඇත.

පළමු අදියර වන්නේ ජාත්‍යන්තර මූල්‍ය අරමුදල සමඟ මාණ්ඩලික මට්ටමේ ගිවිසුමකට (SLA) එළඹීම සහ ඉන් අනතුරුව, විස්තීරණ අරමුදල් පහසුකමක් (EFF) සඳහා ජාත්‍යන්තර මූල්‍ය අරමුදල් විධායක මණ්ඩලයේ අනුමැතිය ලබා ගැනීමයි. ලෝක බැංකුව සහ ආසියානු සංවර්ධන බැංකුව සහ ජපානය, ඇමරිකා එක්සත් ජනපදය සහ යුරෝපා සංගමය වැනි මිත්‍ර රටවල් විසින් EFF වෙත තවදුරටත් සහාය දෙනු ඇත. අපට යම් අරමුදල් අපේක්ෂා කළ හැකි මුල්ම අවස්ථාව 2023 දී වන අතර 2026 වන විට රට යම් සාමාන්‍ය තත්ත්වයකට පත් වනු ඇත.

පද්ධති වෙනසක් අවශ්‍යයි, සියලුම පුරවැසියන්ට ඔවුන්ගේ කාර්යභාරය ඉටු කිරීමට සිදුවනු ඇත

අර්බුදය විසඳීමට රජයට ඇති හැකියාව පිළිබඳව ශ්‍රී ලංකාවේ ජනතාව තුළ විශ්වාසය සම්පූර්ණයෙන්ම නැති වී ඇත. “අරගලය” තවත් උත්සන්න වනු ඇත. ඔවුන්ගේ ඉල්ලීම් සාධාරණය. පද්ධති වෙනසක් 'System change' අවශ්‍ය වේ. රටේ නිසි පාලනයක් සහතික කිරීම සඳහා වඩාත් දක්ෂ හා අවංක වෘත්තිකයන් පිරිසක් ව්‍යවස්ථාදායකයට තෝරා පත් කර ගැනීම සඳහා සර්ව පාක්ෂික අන්තර්වාර රජයක් පිහිටුවා හැකි ඉක්මනින් මහ මැතිවරණයක් කැඳවීම අවශ්‍යතාවයි. අකාර්යක්ෂම රජයක් පවත්වාගෙන යාමේ දැවැන්ත පිරිවැය හා සසඳන විට මහ මැතිවරණයක් පැවැත්වීම හා සම්බන්ධ පිරිවැය සුළුපටු නොවේ. සමහර විට, මහ මැතිවරණයක් පැවැත්වීම සඳහා ඩොලර් මිලියන 20 ක ප්‍රදානයක් ලබා දීමට දායක රටවල් එකඟ විය හැකිය.

අපට මොනවද කරන්න වෙන්නේ? අර්බුදයෙන් ගොඩ ඒම සඳහා ශ්‍රී ලංකාවට විශ්වසනීය ජාතික ප්‍රතිපත්තියක් සහ රටේ යහපත ගැන සිතන සියලුදෙනා එකඟ වන සැලැස්මක් අවශ්‍යය. සැලැස්ම හෝ ප්‍රතිසංස්කරණ න්‍යාය පත්‍රය මූලික අවධානය යොමු කළ යුතු ක්ෂේත්‍ර අටකින් සමන්විත විය යුතුය.

පළමුව, ශ්‍රී ලංකාව සිංගප්පූරුව වැනි රටවල දඬුවම්වලට සමාන දැඩි දඬුවම් සමඟින් පැතිරී ඇති අල්ලස හා දූෂණය නැවැත්විය යුතුය.

දෙවනුව, රජයේ වියදම් සීමා කළ යුතුය. නිල දත්ත පෙන්නුම් කරන්නේ රාජ්‍ය ආයතන අතරින් (SOEs) ආයතන පහක් 2022 මුල් මාස 4 තුළ රුපියල් බිලියන 931ක්, පාඩු ලබා ඇති බවය. පාඩු ලබන රාජ්‍ය ව්‍යවසාය නිසා ජනතාව මත පැටවී ඇති බර ඉවත් කළ යුතුය. එක් විකල්පයක් වනුයේ වඩා හොඳ පාලනයක් සහ රාජ්‍ය ව්‍යවසායවල වගවීම සඳහා කොළඹ කොටස් වෙළඳපොළේ සියලුම රාජ්‍ය ව්‍යවසාය ප්‍රතිව්‍යුහගත කිරීම සහ ලැයිස්තුගත කිරීමයි. අනෙක් විකල්පය වන්නේ සිංගප්පූරුවේ Temasek පදනම හෝ මැලේසියාවේ Khazanah Nasional Berhadවැනි සමූහ ව්‍යාපාර ආයතනයක් පිහිටුවීමයි. අමාත්‍යංශ ප්‍රතිපත්ති සහ නිසි නියාමනය පිළිබඳව අවධානය යොමු කළ යුතුය.

තුන්වනුව, අප ජීවත් විය යුත්තේ අපගේ මූල්‍ය හැකියාව තුළ ය' රජයට මුදල් මුද්‍රණය කර ජනතාවට සහන සැලසීමට සහ සුබසාධන රාජ්‍යයක් පවත්වාගෙන යාමට නොහැකිය. සියලුම රාජ්‍ය සේවා සහ උපයෝගිතා සඳහා ජනතාව අවම වශයෙන් පිරිවැය ගෙවිය යුතුය. සියලු වියදම් හොඳින් සිතා බලා සැලසුම් කළ යුතුය. යටිතල පහසුකම් සඳහා වන රාජ්‍ය වියදම් විය යුත්තේ ණය ආපසු ගෙවීමට ආදායම් උපදවන ව්‍යාපෘති සඳහා පමණි. රාජ්‍යයේ මූල්‍ය විනය රාජ්‍ය මූල්‍ය හිඟය කළමනාකරණය කිරීම අත්‍යවශ්‍යය. යටිතල පහසුකම් ව්‍යාපෘති සඳහා අරමුදල් සැපයීම සඳහා වත්කම් සහ වගකීම් ගැළපීමට සහාය වීම සඳහා වසර 30-50 අතර ණය උපකරණ සමඟ ක්‍රියාකාරී දේශීය ප්‍රාග්ධන වෙළෙඳපොළක් සංවර්ධනය කිරීම කෙරෙහි ශ්‍රී ලංකාවට අවධානය යොමු කිරීමට සිදුවනු ඇත. උදාහරණයක් වශයෙන්, මැලේසියාව ඔවුන්ගේ බොහෝ යටිතල ව්‍යාපෘති සඳහා දේශීය මුදල් ණය භාවිත කර ඇත.

හතරවනුව, වඩාත් අවදානමට ලක්විය හැකි අය ආරක්ෂා කිරීමට සහ ඔවුන්ට ජීවනෝපාය පවත්වාගෙන යා හැකි හොඳින් සැලසුම් කරන ලද සහ නිසි ලෙස ඉලක්ක කරගත් සමාජ ආරක්ෂණ ජාලයක් අවශ්‍ය ය. සහනාධාර මුදල් හුවමාරු බවට පරිවර්තනය කළ යුතුය. 2021 දී අප වියදම් කළේ සමෘද්ධිය මත රු. බිලියන 55ක්; බලශක්තිය, පොහොර යනාදිය මත දැනට පවතින සහනාධාර සියල්ල ඉවත් කිරීමෙන්, සැබවින්ම ලැබිය යුතු අයට වඩා වැඩි මුදලක් ගෙවිය හැකිය.

පස්වනුව, රාජ්‍ය ආදායම දළ දේශීය නිෂ්පාදිතයෙන් සියයට 8 ක් වන අතර එය ලෝකයේ අඩුම ආදායම්වලින් එකකි. රාජ්‍ය ආදායම ඉහළ නැංවීම සඳහා බදු ජාලය පුළුල් කිරීමට බදු ක්‍රමය ප්‍රතිසංස්කරණය කිරීමට සිදුවේ. ආයෝජන මණ්ඩලය අසාර්ථක වී ඇති අතර බදු ආදායම විශාල වශයෙන් කාන්දු වීම සඳහා වගකිව යුතුය. වැඩි විදේශ ආයෝජන ආකර්ෂණය කර ගැනීම සඳහා ආයෝජන මණ්ඩලය ප්‍රතිසංස්කරණය කළ යුතු අතර දිරිගැන්වීමේ ව්‍යුහය විවේචනාත්මකව සමාලෝචනය කළ යුතුය.

හයවනුව, වැඩි සංචාරකයන් ආකර්ෂණය කර ගැනීම සඳහා ශ්‍රී ලංකාව ප්‍රධාන සංචාරක ව්‍යාපාරයක් කෙරෙහි නැවත අවධානය යොමු කළ යුතුය. 2018 දී, ශ්‍රී ලංකා සංචාරක ව්‍යාපාරය ඇමෙරිකානු ඩොලර් බිලියන 4.5ක් වටිනා ලැබීම් ජනනය කර ඇති අතර, එය කඩිනමින් සාක්ෂාත් කර ගැනීමට සහ අභිබවා යා හැක. තවද, වියට්නාමය මෙන් ශ්‍රී ලංකාව අපනයනය ඉලක්ක කරගත් ආර්ථිකයක් බවට පත් කිරීම සඳහා දැවැන්ත අපනයන තල්ලුවක් අත්‍යවශ්‍ය වේ. මසකට ඩොලර් මිලියන 500කට වඩා පහසුවෙන් ළඟා විය හැකි ග්‍රැෆයිට්, ක්‍රිස්ටල් සහ ඛණිජ වැලි වැනි වටිනාකම් නිර්මාණය කිරීමේ අපනයන සඳහා අපට ප්‍රයෝජනයට නොගත් අවස්ථාවක් තිබේ. ඊටත් වඩා වැඩි අගයක් එකතු කිරීම විදේශ විනිමය උපයන නිෂ්පාදන කර්මාන්ත, කෘෂිකර්මය සහ සේවා අපනයන සඳහා ප්‍රමුඛත්වය දීමට සුදුසු ප්‍රතිපත්ති සමඟ දිරිමත් කළ යුතුය.

ආර්ථික අර්බුදය උග්‍ර කිරීමට කටයුතු කළ දේශපාලනඥයන් සහ රාජ්‍ය නිලධාරීන් ආර්ථික විනාශය ඇති කළ අයගේ ක්‍රියාවලට වගකිව යුතු අතර, ඔවුන්ගේ ක්‍රියාවලට විරුද්ධව උසාවි මගින් නඩු පැවරිය යුතුය, නීතිය අතට ගෙන නොවේ. අයථා ලෙස පරිහරණය කළ මුදල් ආපසු ගෙන්වා ගැනීමට කටයුතු කළ යුතුය.

(***)