සැවැත්නුවර සමීපයේ නියම් ගමකි. ඒ ගම යහපත් කුලපුත්රයෙක් සිටියේය. ඔහු බුදුන් වෙත ගියේය. දහම් ඇසීය. පැහැදිණි. පැවිදිවිය. ටික දිනක් ගතවිය. උපසම්පදාව ලැබීය. උන්වහන්සේ අල්පේච්ඡය. ලද දෙයින් සතුටු වූහ. විවේකව සිටීමට ප්රිය කළහ. එම නිසා නිගමතිස්ස නමින් පතළ විය.
උන්වහන්සේ දනට වැඩියේ ද සිය ගමටය. එකල අනේපිඬු සිටුවරු, පසේනදි, කොසොල් වැනි රජවරු මහා දන් පැවැත්වූහ. නිගමතිස්ස හිමියෝ එහි නොවැඩියහ. සිය ගමටම වැඩියහ.
අනෙක් භික්ෂූන් උන්වහන්සේගේ පිළිවෙත අනුමත නොකළහ. එය වැරැද්දක් සේ දුටුවෝය. අපි මෙය බුදුරජාණන් වහන්සේට කියමු යැයි කතාකර ගත්හ. බුදුන් වෙත ගියහ.
ස්වාමිනී! නිගමතිස්ස ස්ථවිර නෑයන් වෙතට පිඬුසිඟා වඩිති. වෙන කිසිම දනකට නොවඩිති. ඒ ගැන විමසුවොත් මැනවි.
උන්වහන්සේලා පැවැසූහ.
නිගමතිස්ස කැඳවාගෙන එන්න. බුදුහු පැවසූ සේක.
උන් වහන්සේලා ඒ හිමියන් කැඳවාගෙන ආහ.
මහණ සැබෑද මේ පවසන කාරණය?
ස්වාමීනි කුමක් ද?
ඔබ ඥාතීන් වෙත පමණක් දනට වඩිනවා කීම.
ස්වාමීනි! මම ඥාතීන් වෙත නොයමි. ඔවුන් සමග කිසි සබඳතාවක් ද නැත.
එසේ නම් පිඬුසිඟා ඒ ගමට පමණක් වඩින්නේ ඇයි?
ස්වාමීනි! ඒ ගම දුප්පත්ය. වැසියෝ අහිංසකයෝය. එනිසා මම පිඬුසිඟා යමි. ඔවුහු මට ප්රමාණවත් ලෙස පිඬු පුදති. ඒවා කටුක වූවත් ප්රණීත වූවත් මට යැපීමට ප්රමාණවත්ය. එබැවින් නැවත ආහාර සෙවීමට අනවශ්යය. එම නිසා මහා දාන කරා නොයමි.
බුදුන්වහන්සේ එය අසා සතුටට පත් වූ සේක. මහණ ඉතා මැනවි. මහණ, ඉතා මැනවි යැයි පැවැසූ සේක. සාධුකාරයක් ද දුන්හ.
මහණ මා වැනි ආචාර්යවරයකු ලැබූ ඔබගේ ක්රියාව පුදුමයක් ද නොවේ. ඔය අල්පේච්ඡ බව මගේ බුද්ධ වචනයයි. මගේ ප්රවේණියයි පැවැසූ සේක. ඒ සමග අතීත කතාවක් ද පැවැසූහ.
පෙර හිම වනයයි. එහි ගංගා මිටියාවතකි. එහි දිඹුල් වනයක් තිබිණි. දහස් ගණන් ගිරව් වාසය කළහ. ඔවුන් අතර එක් ගිරා රජෙක් සිටියේය. ඌ තමන් වසන ගහෙන් පිටතට නොගියේය. එහිම ගෙඩි කෑවේය. ගඟෙන් දිය බීවේය. ආපසු ඒ ගහටම ආවේය. ගහේ ගෙඩි ඉවර වූ විට කොළ හෝ පොතු කෑවේය. දිය බීවේය. ගහේම සිටියේය. අල්පේච්ඡව ප්රීතියෙන් කල් ගෙව්වේය.
ශක්ර දෙවියෝ මේ ගිරවාගේ ක්රියාව දුටුහ. ඌ පිරික්සා බලන්න සිතූහ. දිඹුල් ගස වියළවා දැමූහ. කණුවක් බවට පත් කළහ. තැනින් තැන සිදුරු ඇති කළහ. සුළඟ හමන විට ගසට තට්ටු කරන්නා වැනි ශබ්දයක් ඇති කළහ. සිදුරු කළ තැන්වලින් ගහේ කුඩු වැගිරෙන්න සැලැස්වූහ.
ගිරවා ඒ කුඩු කෑවේය. ගඟෙන් දිය බීවේය. වෙන ගසකට නොගියේය. අව්වැසි නොතැකුවේය. ඒ කණුව උඩම සිටියේය.
ශක්ර දෙවියෝ පුදුම වූහ. යළි දිඹුල් ගස තිබුණු තත්ත්වයට පත් කළහ. එහි පල අමාපල මෙන් රසවත් කළහ.
මහණෙනි. එදා අල්පේච්ඡව ජීවිතය ගෙවූ ගිරවා මමය. මගේ පුත්ර නිගමතිස්ස මා වැනිය. එබැවින් අල්පේච්ඡ වීම පුදුමයක් නොවේ.
මෙබඳු භික්ෂූන් සමථ විපස්සනා භාවනා ධර්මයන්හීත් මාර්ග ඵලවලත් පිරිහීමට පත් නොවන්නේය. අනිත් අතට මාගේ පුත්ර නිගමතිස්ස නිවන ළඟමය. බුදුහු වදාළහ. ධර්ම දේශනාවක් කළසේක. නිගමතිස්ස හිමි රහත් ඵලය ලබාගත්හ.
(ධම්ම පදට්ඨ කථා ඇසුරිනි)
හලලියේ කරුණාතිලක
පෙරභවය හෙළි කළ දරුවන් මගින් අපූරු තොරතුරු වරින්වර අසන්නට ලැබේ. ඒ අතරින් අතිශය අසිරිමත් සිදුවීමක් පසුගිය දිනෙක සිදුවිය. එම පුනර්භව සාධකයට හේතු වූයේ මීට
මිනිසාගේ පැරණිතම මිතුරෙකු වශයෙන් සැලකෙන සුනඛයා වත්මන් යුගය වන විට නිවෙසේ ආරක්ෂකයෙකු සේම සුරතලෙකු වශයෙන්ද ආරක්ෂක අංශවලට සම්බන්ධ වී විවිධ අපරාධ පුපුර
මදු හා උඟුල් අටවා වන සතුන් දඩයම් කර ගැනීමට මෙරට බහුලව සිදුවෙන ක්රියාදාමකි. මෙරට බොහෝ වනාන්තර ආශ්රිතව වන සතුන් දඩයම් කර ගැනීම ඉලක්ක කර ගනිමින් මෙසේ මද
සන්නිවේදන පහසුකම් නැති කුප්පි ලාම්පුවෙන් එළිය දකින මහ කැලේ මැද කඳු මුදුනේ ජීවත්වෙන මිනිසුන් හමුවීමට පසුගියදා මහනුවර මහ දිසාපති චන්දන තෙන්නකෝන් මහතා
සාමාන්ය ව්යවහාරයේදී අපි අප්රේල්, මැයි මාසවල පතිත වන වර්ෂා සහිත කාලගුණයට බක්මහ අකුණු යයි කියමු. එම කාලයේදී පතිත වන අධික වර්ෂාපතනයත් සමග විදුලි කෙටීම
එක් දහස් නවසිය හැට අටේ සරසවි සම්මාන උළෙලේ අවසාන වටය සඳහා චිත්රපට දෙකක් නම්කර තිබුණි. එයින් එකක් වූයේ හැටේ දශකයේ ජනප්රියත්වයට පත්වූ ලේඛකයකු වන කරුණාස
ආදරය යනු සියලු සීමාවන් ඉක්මවා යන විශ්වීය සංකල්පයකී. එයට හදවත් එකතු කිරීමේ අසීමිත බලයක් ඇත.සැබෑ ප්රේමයක් නිරන්තරයෙන් සියුම් ලෙස අප ආත්මයන් ස්පර්ෂ කරම
ශ්රී ලංකා ප්රමිති ආයතනය (SLSI) විසින් සංවිධානය කරන ලද, ශ්රී ලංකා ජාතික තත්ත්ව සම්මාන උළෙල (SLNQA) 2022 හි ඉහළ ගුණාත්මකභාවය වෙනුවෙන් වූ කැපවීම ඇගයෙමින් හලාල් ප්
දශක 6කට අධික ඉතිහාසයකට උරුමකම් කියන ශ්රී ලංකාවේ පුරෝගාමී රක්ෂණ සමාගම වන ශ්රී ලංකා ඉන්ෂුවරන්ස් සිය ජීවිත හා සාමාන්ය රක්ෂණ ව්යාපාර නීත්යානුකූල
අල්පේච්ඡකම නිවනට මගය